Perm
Door: Willeke
Blijf op de hoogte en volg Willeke en Pepijn
24 Juni 2015 | Rusland, Perm’
Zo, dat waren intensieve dagen!
Eerst de ervaring met de Trans Mongolië Express. We werden door een chauffeurtje naar het station gebracht waar de trein vertrok. Fijn dat we werden gebracht want er zijn zeven grote treinstations in Moskou, die allen een ander gebied van het land bedienen. Je moet dus even weten waar je moet zijn. De meeste stations bevinden zich vlak bij elkaar en zijn allen grote statische gebouwen, de ene nog mooier dan de ander. Ons chauffeurtje gaf ons een rondleiding door het station waar wij vandaag zouden vertrekken, inclusief geschiedenis van het pand en het benoemen van alle pinautomaten die er aanwezig waren, je zou er maar een nodig hebben en niet kunnen vinden!
Na snel een kopje koffie naar binnen te hebben gegoten konden we de trein in. We vonden al snel ons plekje, wat duidelijk aangegeven staat op de trein. De treindame, die Provodnitsa wordt genoemd, staat bij de deur om je paspoort en treinkaartje te bekijken, voor je naar binnen mag. Wederom een aardige vrouw. Zij zorgt de hele reis voor je, maakt het treinstel van binnen schoon en zorgt dat je beddengoed hebt etc. Onze coupe bestond uit vier bedden, twee boven elkaar aan weerskanten. Bij het raam een klein tafeltje, een tapijtje op de vloer en een spiegel aan de binnenkant van de deur. Het oogde gezellig. We hadden net onze tassen onder het benedenbed opgeborgen toen er een ander Nederlands stel de coupe in kwam. Uiteraard waren we bij elkaar ingedeeld. Toch een beetje ongemakkelijk om met Nederlanders te zitten omdat je dan niet echt vrijuit kan spreken met elkaar, de anderen kunnen immers alles volgen. Maar ook zij hebben dat kennelijk zo ervaren want er werd druk op los gefluisterd naar elkaar. Het was een beetje een klef stel, steeds aan elkaar zitten, vragen of hij even kon kriebelen op haar arm...heel schattig natuurlijk maar ook een beetje irritant!
Aan beide kanten van het treinstel is een toiletruimte met een wc en een kraan met daarboven een spiegel. Door een gat in de grond zie je het spoor onder je door denderen. Het toilet laat je na je behoefte leeglopen door het pedaal aan de zijkant in te drukken. Dan gaat de klep open waar je net je behoefte op hebt gedaan en dan valt dat op het spoor. Voila!
De treinreis begon al snel, we reden rustig het station uit en al snel ruilde het stedelijke uitzicht zich in voor een groen landschap met velden met paarse bloemen, berkenbomen en kleine houten huisjes. Heerlijk om naar buiten te turen dus! Af en toe kwamen we weer in de buurt van een stad of dorp wat je dan kon herkennen aan oude vervallen, maar nog in gebruik zijnde, fabrieken. Veel roestig staal. De trein stopte regelmatig, soms maar een paar minuten, andere keren 20-25 minuten waardoor we ook even uit konden stappen. Op de perons zouden we eten kunnen kopen, dat door Russische vrouwtjes is bereid. Dat viel echter wat tegen, verse tomaten, komkommers en enorme bossen dille waren te koop, naast knuffelberen, roomijsjes (die ze net zoveel eten als taartjes) en worsten. Leverworst achtige worsten, die ik een meisje in zijn geheel zag opeten, zo uit het vuistje. Tja, ieder zijn ding! Tomaat en komkommer hebben we meegenomen om een lekkere salade met onze zelf meegebrachte tonijn van te maken. Met het op de markt gekochte bruine brood, was dat ons avondeten, heerlijk! Natuurlijk is er ook een restauratiewagon, maar dat eten scheen niet al te goed te zijn. Het andere stel had er wel gegeten en vonden het wel redelijk, goed om te weten voor de volgende nog langere rit.
In de trein was het behoorlijk warm, we reden duidelijk de Oostelijke warmte tegemoet. Tegen de avond stonden we plots stil temidden van weilanden en brak er een heuse storm uit. In no time zagen we geen hand voor ogen meer, zo hard waaide en regende het in combinatie met onweer en bliksem. Het duurde ook maar, wat ik wel een beetje angstig vond, zo in the middle of nowhere met allerlei electriciteitsmasten om je heen. In de verte zagen we een enorme brand oplaaien, waarschijnlijk een gebouw dat door de bliksem was getroffen. Gelukkig gingen we op een gegeven moment verder, alsof er niets was gebeurd. Zolang het treinpersoneel zich niet druk maakt is het wel in orde, dachten wij. En zo bleek het ook te zijn. Die nacht hebben we allebei redelijk geslapen, natuurlijk is het niet heel comfortabel slapen in een boemelende trein, maar we hebben wat uren in dromenland doorgebracht onder de verse lakens.
De volgende dag kwamen het einde van de middag aan in Perm waar het maar liefst 38 graden bleek te zijn! Pff, dat was heet! Gister en vandaag is het ook nog boven de 30, maar met een windje en af en toe een buitje, is het prima te doen.
Gisteren gingen we naar Perm 36, de reden dat wij Perm aandoen. Perm 36 is een goelag kamp, een oud Sovjet werkkamp. Het is het enige kamp dat zo goed bewaard is gebleven. Van het hostel waar we verbleven kregen we een routebeschrijving, het was maar liefst twee uur met de bus (op het kaartje zag het eruit alsof het net buiten de stad lag, afstanden zijn hier inmens in dit uitgestrekte land!). We kregen zelfs papiertjes mee waarop in het Russisch stond waar we naar toe gingen etc. Die konden we aan de kassa bij het busstation laten zien en aan de buschauffeur. Hier in dit deel van het land spreken heel wat minder mensen Engels hadden we al gemerkt. Eerst konden we het busstation helemaal niet vinden, iedereen stuurde ons maar verder, maar geen busstation. We kwamen uiteindelijk op het treinstation waar een overijverig informatiedametje helemaal los ging met haar spoorboekjes om een route uit te stippelen naar een plaats waar we niet moesten zijn, 5000km verderop. Door de hitte, het zwalken en de frustratie van het niet goed geholpen worden (uit miscommunicatie) was ik het helemaal zat. De informatiedame achter het loketje pende ons hele briefje vol met informatie die we niet nodig hadden, ze wilde het briefje niet teruggeven tot zij klaar was. Ik kon wel janken van vermoeidheid en uitputting (anderhalf uur zoeken in de zinderende hitte), en heb dat ook maar gewoon gedaan vanachter m'n zonnebril, tranen en zweet zijn toch niet goed van elkaar te onderscheiden ;) Uiteindelijk kwam een mevrouw uit de rij ons helpen, ze sprak een beetje Engels. Van haar begrepen we dat we aan de andere kant van de stad moesten zijn bij het busstation, ze heeft ons erheen gebracht met de auto, zo lief! Bij het hostel hadden ze linksaf en rechtsaf kennelijk door elkaar gehaald ofzo. Ze hielp ons met het kopen van een retourticket en zette ons op het juiste busperron. Ze gaf ons haar telefoonnummer en we mochten haar altijd bellen als we hulp nodig hadden. Ook verklaarde ze ons nog een beetje voor gek dat we zonder Russisch te spreken naar Rusland waren gegaan. Helaas kan je niet alle talen beheersen... Zonder haar hadden we de goelag waarschijnlijk nooit gezien. Twee uur met de bus verder, worden we langs de regionale weg bij een afslag eruit gezet. De buschauffeur wees ons de kant die we op moesten lopen. Een prachtige omgeving met lappendeken landschappen met watertjes en houten huizen. Maar geen goelag te zien, laat staan een bordje naar een goelag. Standvastig volgden we het stoffige grindpad en na een kilometertje of vier stonden we dan ineens bij de goelag! Wat waren we blij! Toen begon de ellende van het kopen van een kaartje. Drie dames hielden zich daarmee bezig. Een van hen was zo slim om google translate te gebruiken waardoor we elkaar redelijk begrepen. Met een gids en een audiotour (dat principe van een audiotour zonder gids begrijpen ze hier niet) gingen we op pad. De gids draaide de audiotour voor ons af en wees ons de weg op het terrein. Doordat het er allemaal zo idyllisch uit zag was het onrealistisch dat hier zo lang een werkkamp was. Houten barrakken stonden er naast enorm groene bomen en grasvelden. Het enige dat het besef maakte dat je in een oud werkkamp was als je je omdraaide en de hoge muren, uitkijktorens en prikkeldraad bij de omheiningen zag. Een opvallend klein kamp (max. 1000 gevangenen), ter grootte van ongeveer twee voetbalvelden. Er was maar een barak waar werd geslapen, op houten banken waar een ieder twee houten planken ter beschikking had. In het kamp verbleven geleerden, journalisten, schrijvers, mensenrechtenactivisten etc. Men werd daar geplaatst met minimale straffen van 10 jaar gevangenschap. Het wordt als het meest wreede kamp gezien, er werd hevig gemarteld. Daarnaast was het kamp heel klein waardoor de gevangenen constant met de muren werden geconfronteerd, wat psychisch zwaar was.
Door de gevangen werden bomen gekapt en planken gezagen die weer werden gebruikt in de tweede wereldoorlog. Het kamp werd pas in 1987 gesloten! Het kamp is nu een museum dat heeft moeten vechten om te blijven bestaan. De Russen worden liever niet herinnerd aan deze zwarte periode. Desonanks is het nu nog steeds te bezoeken, al waren wij op dat moment de enige buitenlanders, naast een paar lokale toeristen.
Een heftige plek dus, al voelde dat op het moment niet direct zo, tot we de barrakken bezochten en de verhalen erbij hoorden.
We vertrokken wat overhaast en eerder dan de rondleiding afgelopen was want de lucht begon ontzettend te betrekken. Aangezien we dat zandpad nog een keer over moesten en nog op de bus terug moesten wachten, dachten we maar snel weg te gaan. We zagen ons al stranden in een enorme storm op het platteland van Rusland. Wat gehaast vertrokken we, maar het bleef op wat gedonder en geflits in de verte na, droog. Toen we een half uur stonden te wachten op de bus kwam er een busje van het goelag aanrijden met twee van de dames die ons de kaartjes hadden verkocht. Ze wenkten dat we mee konden rijden naar Perm! Wat fijn! Opgelucht zaten we in de bus en sloeg de vermoeidheid van de spannende dag toe. Blij waren we dan ook dat we voor het hostel werden afgezet en op ons bed konden ploffen!
Vandaag hebben we wat rondgelopen in het centrum van Perm, de markt bezocht en lekker gegeten. Nu is het wachten tot de avond valt en de trein gaat. Straks gaan we nog even inkopen doen voor de treinreis, avondeten bij de buren (heerlijke beef stroganof!) en dan worden we opgehaald.
We zitten dan drie nachten en twee dagen in de trein voor we in Irkutsk zijn. We kruizen daarmee half Rusland door. In Irkutsk zullen we voornamelijk bij het Baikalmeer zijn, een trekking doen en daarna relaxen op Olkhon Island (google maar eens).
Bedankt voor jullie leuke reacties op de weblog, maar ook op de app! Tot over een week of zo!
Eerst de ervaring met de Trans Mongolië Express. We werden door een chauffeurtje naar het station gebracht waar de trein vertrok. Fijn dat we werden gebracht want er zijn zeven grote treinstations in Moskou, die allen een ander gebied van het land bedienen. Je moet dus even weten waar je moet zijn. De meeste stations bevinden zich vlak bij elkaar en zijn allen grote statische gebouwen, de ene nog mooier dan de ander. Ons chauffeurtje gaf ons een rondleiding door het station waar wij vandaag zouden vertrekken, inclusief geschiedenis van het pand en het benoemen van alle pinautomaten die er aanwezig waren, je zou er maar een nodig hebben en niet kunnen vinden!
Na snel een kopje koffie naar binnen te hebben gegoten konden we de trein in. We vonden al snel ons plekje, wat duidelijk aangegeven staat op de trein. De treindame, die Provodnitsa wordt genoemd, staat bij de deur om je paspoort en treinkaartje te bekijken, voor je naar binnen mag. Wederom een aardige vrouw. Zij zorgt de hele reis voor je, maakt het treinstel van binnen schoon en zorgt dat je beddengoed hebt etc. Onze coupe bestond uit vier bedden, twee boven elkaar aan weerskanten. Bij het raam een klein tafeltje, een tapijtje op de vloer en een spiegel aan de binnenkant van de deur. Het oogde gezellig. We hadden net onze tassen onder het benedenbed opgeborgen toen er een ander Nederlands stel de coupe in kwam. Uiteraard waren we bij elkaar ingedeeld. Toch een beetje ongemakkelijk om met Nederlanders te zitten omdat je dan niet echt vrijuit kan spreken met elkaar, de anderen kunnen immers alles volgen. Maar ook zij hebben dat kennelijk zo ervaren want er werd druk op los gefluisterd naar elkaar. Het was een beetje een klef stel, steeds aan elkaar zitten, vragen of hij even kon kriebelen op haar arm...heel schattig natuurlijk maar ook een beetje irritant!
Aan beide kanten van het treinstel is een toiletruimte met een wc en een kraan met daarboven een spiegel. Door een gat in de grond zie je het spoor onder je door denderen. Het toilet laat je na je behoefte leeglopen door het pedaal aan de zijkant in te drukken. Dan gaat de klep open waar je net je behoefte op hebt gedaan en dan valt dat op het spoor. Voila!
De treinreis begon al snel, we reden rustig het station uit en al snel ruilde het stedelijke uitzicht zich in voor een groen landschap met velden met paarse bloemen, berkenbomen en kleine houten huisjes. Heerlijk om naar buiten te turen dus! Af en toe kwamen we weer in de buurt van een stad of dorp wat je dan kon herkennen aan oude vervallen, maar nog in gebruik zijnde, fabrieken. Veel roestig staal. De trein stopte regelmatig, soms maar een paar minuten, andere keren 20-25 minuten waardoor we ook even uit konden stappen. Op de perons zouden we eten kunnen kopen, dat door Russische vrouwtjes is bereid. Dat viel echter wat tegen, verse tomaten, komkommers en enorme bossen dille waren te koop, naast knuffelberen, roomijsjes (die ze net zoveel eten als taartjes) en worsten. Leverworst achtige worsten, die ik een meisje in zijn geheel zag opeten, zo uit het vuistje. Tja, ieder zijn ding! Tomaat en komkommer hebben we meegenomen om een lekkere salade met onze zelf meegebrachte tonijn van te maken. Met het op de markt gekochte bruine brood, was dat ons avondeten, heerlijk! Natuurlijk is er ook een restauratiewagon, maar dat eten scheen niet al te goed te zijn. Het andere stel had er wel gegeten en vonden het wel redelijk, goed om te weten voor de volgende nog langere rit.
In de trein was het behoorlijk warm, we reden duidelijk de Oostelijke warmte tegemoet. Tegen de avond stonden we plots stil temidden van weilanden en brak er een heuse storm uit. In no time zagen we geen hand voor ogen meer, zo hard waaide en regende het in combinatie met onweer en bliksem. Het duurde ook maar, wat ik wel een beetje angstig vond, zo in the middle of nowhere met allerlei electriciteitsmasten om je heen. In de verte zagen we een enorme brand oplaaien, waarschijnlijk een gebouw dat door de bliksem was getroffen. Gelukkig gingen we op een gegeven moment verder, alsof er niets was gebeurd. Zolang het treinpersoneel zich niet druk maakt is het wel in orde, dachten wij. En zo bleek het ook te zijn. Die nacht hebben we allebei redelijk geslapen, natuurlijk is het niet heel comfortabel slapen in een boemelende trein, maar we hebben wat uren in dromenland doorgebracht onder de verse lakens.
De volgende dag kwamen het einde van de middag aan in Perm waar het maar liefst 38 graden bleek te zijn! Pff, dat was heet! Gister en vandaag is het ook nog boven de 30, maar met een windje en af en toe een buitje, is het prima te doen.
Gisteren gingen we naar Perm 36, de reden dat wij Perm aandoen. Perm 36 is een goelag kamp, een oud Sovjet werkkamp. Het is het enige kamp dat zo goed bewaard is gebleven. Van het hostel waar we verbleven kregen we een routebeschrijving, het was maar liefst twee uur met de bus (op het kaartje zag het eruit alsof het net buiten de stad lag, afstanden zijn hier inmens in dit uitgestrekte land!). We kregen zelfs papiertjes mee waarop in het Russisch stond waar we naar toe gingen etc. Die konden we aan de kassa bij het busstation laten zien en aan de buschauffeur. Hier in dit deel van het land spreken heel wat minder mensen Engels hadden we al gemerkt. Eerst konden we het busstation helemaal niet vinden, iedereen stuurde ons maar verder, maar geen busstation. We kwamen uiteindelijk op het treinstation waar een overijverig informatiedametje helemaal los ging met haar spoorboekjes om een route uit te stippelen naar een plaats waar we niet moesten zijn, 5000km verderop. Door de hitte, het zwalken en de frustratie van het niet goed geholpen worden (uit miscommunicatie) was ik het helemaal zat. De informatiedame achter het loketje pende ons hele briefje vol met informatie die we niet nodig hadden, ze wilde het briefje niet teruggeven tot zij klaar was. Ik kon wel janken van vermoeidheid en uitputting (anderhalf uur zoeken in de zinderende hitte), en heb dat ook maar gewoon gedaan vanachter m'n zonnebril, tranen en zweet zijn toch niet goed van elkaar te onderscheiden ;) Uiteindelijk kwam een mevrouw uit de rij ons helpen, ze sprak een beetje Engels. Van haar begrepen we dat we aan de andere kant van de stad moesten zijn bij het busstation, ze heeft ons erheen gebracht met de auto, zo lief! Bij het hostel hadden ze linksaf en rechtsaf kennelijk door elkaar gehaald ofzo. Ze hielp ons met het kopen van een retourticket en zette ons op het juiste busperron. Ze gaf ons haar telefoonnummer en we mochten haar altijd bellen als we hulp nodig hadden. Ook verklaarde ze ons nog een beetje voor gek dat we zonder Russisch te spreken naar Rusland waren gegaan. Helaas kan je niet alle talen beheersen... Zonder haar hadden we de goelag waarschijnlijk nooit gezien. Twee uur met de bus verder, worden we langs de regionale weg bij een afslag eruit gezet. De buschauffeur wees ons de kant die we op moesten lopen. Een prachtige omgeving met lappendeken landschappen met watertjes en houten huizen. Maar geen goelag te zien, laat staan een bordje naar een goelag. Standvastig volgden we het stoffige grindpad en na een kilometertje of vier stonden we dan ineens bij de goelag! Wat waren we blij! Toen begon de ellende van het kopen van een kaartje. Drie dames hielden zich daarmee bezig. Een van hen was zo slim om google translate te gebruiken waardoor we elkaar redelijk begrepen. Met een gids en een audiotour (dat principe van een audiotour zonder gids begrijpen ze hier niet) gingen we op pad. De gids draaide de audiotour voor ons af en wees ons de weg op het terrein. Doordat het er allemaal zo idyllisch uit zag was het onrealistisch dat hier zo lang een werkkamp was. Houten barrakken stonden er naast enorm groene bomen en grasvelden. Het enige dat het besef maakte dat je in een oud werkkamp was als je je omdraaide en de hoge muren, uitkijktorens en prikkeldraad bij de omheiningen zag. Een opvallend klein kamp (max. 1000 gevangenen), ter grootte van ongeveer twee voetbalvelden. Er was maar een barak waar werd geslapen, op houten banken waar een ieder twee houten planken ter beschikking had. In het kamp verbleven geleerden, journalisten, schrijvers, mensenrechtenactivisten etc. Men werd daar geplaatst met minimale straffen van 10 jaar gevangenschap. Het wordt als het meest wreede kamp gezien, er werd hevig gemarteld. Daarnaast was het kamp heel klein waardoor de gevangenen constant met de muren werden geconfronteerd, wat psychisch zwaar was.
Door de gevangen werden bomen gekapt en planken gezagen die weer werden gebruikt in de tweede wereldoorlog. Het kamp werd pas in 1987 gesloten! Het kamp is nu een museum dat heeft moeten vechten om te blijven bestaan. De Russen worden liever niet herinnerd aan deze zwarte periode. Desonanks is het nu nog steeds te bezoeken, al waren wij op dat moment de enige buitenlanders, naast een paar lokale toeristen.
Een heftige plek dus, al voelde dat op het moment niet direct zo, tot we de barrakken bezochten en de verhalen erbij hoorden.
We vertrokken wat overhaast en eerder dan de rondleiding afgelopen was want de lucht begon ontzettend te betrekken. Aangezien we dat zandpad nog een keer over moesten en nog op de bus terug moesten wachten, dachten we maar snel weg te gaan. We zagen ons al stranden in een enorme storm op het platteland van Rusland. Wat gehaast vertrokken we, maar het bleef op wat gedonder en geflits in de verte na, droog. Toen we een half uur stonden te wachten op de bus kwam er een busje van het goelag aanrijden met twee van de dames die ons de kaartjes hadden verkocht. Ze wenkten dat we mee konden rijden naar Perm! Wat fijn! Opgelucht zaten we in de bus en sloeg de vermoeidheid van de spannende dag toe. Blij waren we dan ook dat we voor het hostel werden afgezet en op ons bed konden ploffen!
Vandaag hebben we wat rondgelopen in het centrum van Perm, de markt bezocht en lekker gegeten. Nu is het wachten tot de avond valt en de trein gaat. Straks gaan we nog even inkopen doen voor de treinreis, avondeten bij de buren (heerlijke beef stroganof!) en dan worden we opgehaald.
We zitten dan drie nachten en twee dagen in de trein voor we in Irkutsk zijn. We kruizen daarmee half Rusland door. In Irkutsk zullen we voornamelijk bij het Baikalmeer zijn, een trekking doen en daarna relaxen op Olkhon Island (google maar eens).
Bedankt voor jullie leuke reacties op de weblog, maar ook op de app! Tot over een week of zo!
-
24 Juni 2015 - 16:44
Hans:
Zo wat een verslag en wat een belevenis. Neem aan dat het wel eens niet meevalt zonder russisch te spreken, is vast niks van te verstaan. En wat een enorm land he.
Wel erg interessant om te horen allemaal en een goede reis naar Irkutsk, hoop dat er een andere nationaliteit in jullie coupe komt dan. Groetjes van Marijke en mij. -
24 Juni 2015 - 19:11
\herman En Bertha:
Wow, wat een verhaal zeg en wat leuk dat jullie dit ondernemen. Ja, Russisch dat is een dingetje he. Toch hebben we het gevoel dat jullie dit ook gaan redden. Geniet ervan. -
24 Juni 2015 - 19:13
Willem:
Hey luitjes,
Leuk verhaal, wat maken jullie veel mee. Veel plz nog kijk uit naar het volgende verhaal. Grtn Willem -
24 Juni 2015 - 20:33
Claudia:
wow wat een prachtig verhaal weer om te lezen! Lijkt me een heel dubbel gevoel om in Perm 36 te zijn. Erg aangrijpend om te horen wat zich daar heeft afgespeeld! Ik ben erg benieuwd naar jullie volgende avontuur! Geniet lieverds!xxx -
25 Juni 2015 - 09:00
Mijke:
Jammer, dat het volgende verhaal pas over een week is. Het is zo leuk om te lezen :-)
Jullie zijn wel echte avonturiers zeg. Ik weet niet of ik dat zandpaadje op was gegaan.
Maar wat een gave dingen maken jullie mee zeg! Ok, het kost even wat frustratie maar dan heb je ook wat. Goede reis en heel veel plezier alvast op de volgende stop! X Mijke -
26 Juni 2015 - 22:24
Lous Van Der Wielen:
Wat een indrukwekkend doorzettingsvermogen in de zoektocht naar de Goelag. Dank dat ik het mag 'meemaken'. Is vast niet voor niks zo moeilijk te bereiken...niks om trots op te zijn voor die Russen. Dus dubbel goed dat jullie er waren. En dan die andere beproeving :) 'het kleffe stel' , ik hoorde niks over de nacht ....., die viel mee? Kan niet wachten op het volgende verslag, xx Lous -
27 Juni 2015 - 14:25
Iris:
Hey lieverds wat een verhaal weer! Vind het inderdaad wel erg vreemd dat jullie geen Russisch spreken... Dat doe je toch even -
27 Juni 2015 - 14:34
Iris:
Ahh niet m'n hele berichtje is geplaatst -
27 Juni 2015 - 14:35
Iris:
En weer niet.... Grrrrr -
28 Juni 2015 - 17:41
Marijke Schellen:
hoi Pepijn en Willeke,
wat een ervaring die treinreis en wat een hitte, ja gewoon doorlopen dan maar, en niet nadenken
Ja de taal, handen en voeten en google, maar dat wisten jullie natuurlijk wel
Soms valt het mee en lukt het wel, en zoals ik lees vloeien er ook wel eens tranen of was het toch zweet, hhahahaha. Geweldige ervaring en geniet van de volgende treinreis.
Heel veel plezier met het vervolg van jullie reis.
groetjes Hans en Marijke -
03 Juli 2015 - 23:48
Die Mama:
Hoi Pepijn en Willeke,
Lees nu pas jullie belevenissen in de jungle of Russia. Heftig allemaal. Veel ervaringen kan je toevoegen aan de lijst van al jullie reizen. Ook hier inmiddels een hittegolf boven de 30 graden. Heel vermoeiend. Ik kijk al uit naar jullie volgende belevenissen.
Groeten van die mama -
05 Juli 2015 - 23:14
Miranda En Richard :
Wat een avontuur om bij Goelag te komen. Ik vind het er niet zo gezellig uit zien op de foto's als het daar op dat moment aanvankelijk leek. En de frustratie kan ik me helemaal voorstellen. Niks zo vervelend als niet begrepen worden en je njet kunnen uiten (het was eigenlijk een typefout, maar voor nu wel gepast ;) )
Hopelijk tijdens het vervolg wat meer mogelijkheden om jullie vrij te uiten in de trein. Wij doen het jullie niet na. Respect voor dit avontuur.
-
09 Juli 2015 - 17:23
Suzanne:
Nou, ik ben een beetje aan het inhalen met lezen hoor ;-) Wat schrijf je toch mooi Will! We reizen op deze manier echt een beetje mee. Wat goed dat de meegebrachte tonijn dus echt van pas kwam (ik vandaag ook weer salade met tonijn gegeten ;-0) en ook avonturen maken jullie mee. Dapper zijn jullie dat jullie hebben doorgezet om het goelag kamp te zien. xxxSuus -
22 Juli 2015 - 14:01
Laurine:
We hebben de kaart ontvangen vandaag Pepijn erg leuk! Veel plezier en avonturen nog. Groetjes Laurine en Heleen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
